Lieve Ernst, lieve Bobbie, jullie waren mijn jeugdiconen. Mijn helden. Jullie leerden me dat het oké is om een soepkip te zijn. Bobbie met zijn knalgele vest en iconische pet met zwart-witte dierenpootjes. Impulsief, knettergek en altijd vrolijk. Ernst als de serieuze tegenhanger. Intelligent. De wijze man die alles uitlegt.
Dat de twee in het dagelijks leven nooit vrienden zouden zijn interesseerde ons geen reet. We hadden ook een hekel aan vieze tantes, huiswerk maken en pianoles (bleh!). Dus daarom tijd voor een trip down memory lane op deze maandag. Kinderachtig of niet, soms moet je gewoon even je nostalgische ik loslaten. M’n favo klassiekers van Ernst, Bobbie en de rest. Kun jij ze nog meezingen?
De begintune
Eerlijk: misschien wel het beste intro ooit gemaakt.
Mijn konijn
“Het is feest, ik heb een konijn. En dat beest is helemaal van mij. Twee lange oren en een huppelstaart heeft mijn konijn, mijn konijn, wat is dat ontzettend fijn, mijn konijn, mijn konijn, ik zou zelluf wel een konijn willen zijn.”
Soepkip
Harde pokoe, G. Soepkippen, alles. Ik voel die beat nog steeds. This is my jam.
We maken pannenkoek
Kan je niet uitleggen hoeveel zin in ik ineens heb in een spek/appel-exemplaar.
Ernst, Bobbie, zelfs de rest: ik heb zin in een reünie. Wedden dat jullie meteen op trending knallen op Spotify? Ik zeg: doen. Kom maar doorrrr met dat nummer, soepkippen.